Dag 6

Gisteravond wifiproblemen in het appartement. Niets werkte meer. Mijn huisgenoot in de stress; kon haar nieuwe Amerikaanse vriendje niet bereiken en hij haar dus ook niet. Gelukkig had ik mijn verslag gekopieerd voordat ik de site wegklikte. Opslaan wilde nl. ok niet meer.
Vandaag dus 2 dagen om te lezen, als je er zin in hebt.
Vanmorgen weer het hele reisritueel. Als alles meezit, red ik het in 1,5 uur. Dat is leuk voor 4 weken, maar niet iets waar ik voor zou gaan als ik dat in Nederland zou moeten doen. Maar ja, ik besef dat veel mensen die keuze niet hebben in Amerika. Dus even de stank, de drukte, het lawaai en de warmte over me heen laten komen.
Vanavond wel de bus terug genomen vanaf het station; scheelt weer niet echt veel tijd, maar wel inspanning.
Koken, eten en achter de computer.
Vanochtend weer met een andere arts en PA meegelopen dan gisteren. Ik moet zeggen dat de sfeer en de openheid op de SEH erg leuk is. Geen vraag is te gek en er wordt veel gelachen. De PA ziet minimaal 30 patienten per shift inclusief papierwerk. Dat is echt druk. Ze werken door en eten en drinken tussen de bedrijven door. Wat ze eten, kun je op een foto zien. Het verklaart het gewichtsissue enigszins. Een van de artsen Al Pachetti is hoofd van de ER. Ik mag hem niet bij zijn achternaam noemen. Iedereen tutoyeert elkaar, inclusief alle patienten. Die worden ook met hun voornaam aangesproken; ongevraagd overigens.
Het lijkt erop dat het computerregistratiesysteem Wellsoft de zaak draaiende houdt; je kunt op elk willekeurig moment zien, waar de patient is en wat er met hem gebeurt. Ik zou mezelf niet zijn als ik dat niet een paar keer zou controleren... En ja meneer x zou op een bepaald tijdstip op de röntgen zijn en dat klopte. Er wordt een automatische tijdregistratie bijgehouden. Iedereen kan zien waar het op een gegeven moment vastloopt. Vandaag op de röntgen dus.
Na wat patienten met " minor problems" te hebben gezien, vroeg Al of ik een andere arts wilde assisteren. Hij ging iemand een wire geven ivm een kaakfractuur. Eerst de foto bekijken; onderkaak van boven naar beneden doormidden. Jonge man, 26 jaar, gevangene met rode overall vastgemaakt aan de brancard met handboeien. Nog een buil op zijn voorhoofd. Volgens hem een bult omdat hij moslim is en veel bidt met het hoofd op de grond. Maar zijn neus is ook beschadigd. De politie die erbij is, twijfelt aan zijn verhaal. Die willen weten of er gevochten is. Ik heb de indruk dat hij ergens tegen aan gegooid is met grote kracht. De arts (tandarts/chirurg en hij wilde eigenlijk timmerman worden ;-))), maakte met dun ijzerdraad het boven en ondergebit aan elkaar en de twee " helften" van de onderkaak trok hij naar elkaar toe. Het zat weer helemaal recht. De patient was verdoofd aan beide helften van zijn gezicht en af en toe werd er wat bijgespoten in zijn tandvlees.
De draden moeten minimaal 6 weken blijven zitten en zo iemand kan dus alleen maar vloeibaar eten nemen. De antibiotica (Amoxicilline 500 voor 10 dagen) moet gemalen worden en dan in water omgeroerd. Ik vroeg waarom hij niet koos voor injecties of i.v., maar dat kon niet in de gevangenis. Als pijnstiller werd er oxycodon voor geschreven; Percocet mocht niet in de gevangenis. Hij mocht gelukkig de eerste 2 dagen naar de ziekenboeg. De arts lichtte de man gedetailleerd voor; u verliest 20 % van uw lichaamsgewicht in deze periode. De arme jongen was al broodmager. En overal moet voor getekend worden; hoe beroerd je ook bent op dat moment.
Ik had erg met hem te doen, maar als je een rode overal aan hebt in de gevangenis heb je meestal iemand zwaar lichamelijk letsel toegebracht of iemand vermoord.. Hij was zelfs tot en met zijn 17e naar school geweest; je begrijpt dan eigenlijk niet hoe zo' n leven zo heeft kunnen lopen. De dokter was overigens een wijze man; iedereen is in de "juiste" omstandigheden in staat tot de meest erge dingen en ik geloof dat dat waar is. Kom niet aan mijn man en kinderen bijvoorbeeld.....
Deze arts liet mij ook de recordroom zien; een ondergronds hol met stapels, stapels dossiers die nog van papier waren. Hij tekent vaak wat hij doet tijdens een operatie en dat kan nog niet in het EPD aldaar. Dus jij schrijft op papier. Hij is 69 en net genezen van larynx ca. Behandeling; laseren in Boston. Hij wil niet stoppen met werken; vindt het veel te leuk en is erg bewogen met de mensen uit de regio Camden.
De artsen legden ook uit waarom deze regio zo verpauperd was. Stuk voor stuk zijn daar industrieën weggegaan en kwamen er steeds meer werklozen.
Overigens werk ik met voornamelijk democraten. Hoe weet ik dat? Ze schelden voortdurend op de Republikeinen. Verder denken ze dat Nederland socialistisch is vanwege het feit dat iedereen een ziektekostenverzekering heeft. Er valt over en weer nog al wat uit te leggen, zoals je begrijpt.
De volgende patient was een heroïneverslaafde jonge man van 34 jaar. Zag er goed uit, maar had 2 lelijke abcessen op zijn armen. Hij had een abces zelf al ontlast. De boel was fiks ontstoken. Er worden hier veel echo' s gemaakt bij dit soort dingen om te zien of er nog materiaal in de wond zit. In ieder geval veel stafylococcen. Hij had gisteren voor het laatst gespoten en had last van ontwenningsverschijnselen. Hij had ook blaren onder zijn eelt zitten die erg pijnlijk waren. De afspraak werd gemaakt dat hij dagelijks zou terugkomen om zijn iv AB te krijgen. Ik ben benieuwd of hij zich er aan houdt. Misschien net zolang als het erg pijnlijk is wel.
Een andere patient was een man van 44; die 14 dagen geleden over was gegaan op de Methadon na heroinegebruik. Daarbij longemfyseem. Broodmager etc. Hij moest voor longfoto, maar dat duurde hem te lang. Hij zei letterlijk; als het levensbedreigend is, moeten ze me maar bellen. Maar nu was zijn vriend er en moest hij weg. Zijn eigen leefstijl is levensbedreigend, maar dat heeft hij niet door, denk ik.
Ik liep vandaag door het ziekenhuis en bedacht me dat ik het een beetje op het oude Salem van vroeger vond lijken en delen van Boerhaave. Oud, klein, vies, maar heel gezellig.
De SEH is best groot; 25 kamers waar 1 bed kan staan. Plus nog een gang waar de mensheid met hele families op stoelen hangt.
Met privacy van patienten doen ze niet veel; onderzoek wordt op de gang gedaan, zittend en alles wordt met man en paard genoemd. Patienten klagen er niet over trouwens.
Met de PA van vandaag nog een gesprek gehad over de MRSA. Ze moest echt lachen dat wij nog zo ons best deden om het tegen te gaan. Zelf heb ik het idee dat er heel licht over gedacht wordt, gezien de hygienemanco's die ik doorlopend zie. De heroïneverslaafde man ging met onbedekte armwonden (het lekte) naar de toilet die iedere ander patient ook gebruikte. Ik probeer er enigszins langsheen te kijken, want anders krijg je acuut smetvrees.
Verder heb ik 2 kindertjes bekeken en onderzocht. Ik vind kinderen grappig om mee te spelen, maar als ze ziek zijn, vind ik dat best eng heb ik gemerkt.
Verder vonden een aantal patienten dat ik zo' n leuk accent had. Volgens mij spreek ik een beetje bekakt Engels ;-)))))
Sommige Amerikanen zijn niet te verstaan w.b. accent voor mij.
Vandaag kwam een 92jarige meneer terug voor controle die gisteren niet te verstaan was. Vandaag voelde hij zich beter, zat rechtop, keek meer helder uit de dopjes en sprak aanzienlijk duidelijker. Maar wel met een heel duidelijk accent.
Morgen een dag vrij. De was doen, opdrachten uitwerken, proberen om te regelen dat ik naar de Amish kan.
Maandag een dienst van 10.00-22.00. Dus de steunkousen maar aan!
Prettig weekend iedereen die dit leest en tot schrijfs.