Dag 25

Gebed verhoord! Vandaag een kudde republikeinen ontmoet.
De ambulancedienst waar ik vandaag mocht zijn, was in Bethayers een paar plaatsen verderop.
De gewone manier van reizen ondertussen; lopen, trein 1, trein 2 en weer lopen. Een uur in totaal; valt mee.
Het was wel weer onwijs benauwd warm vandaag.
Om 08.30 was ik op de plaats van bestemming. Door een prachtig groot dorp gelopen met veel kerken, nagelsalons en kappers.
Ze zijn niet ingericht op fietsers en wandelaars langs de weg; levensgevaarlijk.
Er kwam een meneer naar buiten en die vroeg of het goed met me ging; ja, heel goed en ik ben op zoek naar Ken. Ik ben de stagiaire die een dag meeloopt.
De man heette Kurt volgens zijn badge. Hij liet me het gebouw een beetje zien en vertelde hoe ze werkten. En dat het heel rustig altijd was. Kurt liep moeilijk, had versleten knieën en een versleten rug. Desondanks 2 banen; de ambulancedienst betaalde niet zo goed. Misschien kunnen Gerard en Dorette dit even doorgeven aan klagend ambulancepersoneel in Nederland?
Om 09.00 uur kwam Ken binnen. Grote man van 57 jaar met 6 kinderen. Het leuke was dat doordat je " weinig" tijd met deze mensen zult doorbrengen en zij ook weinig met jou, omdat je de volgende week al weg gaat, dat langdurige beleefdheden worden overgeslagen en er direct over zaken gesproken werd waar men daar mee bezig was en hoe wij dat nou toch deden. Niemand, letterlijk niemand die ik daar gesproken heb over de gezondheidszorg is er positief over. Sommigen denken dat Obamacare wel iets ten positieve zal veranderen, maar heel veel vinden ook van niet. Ik kon uit het soort antwoorden opmaken dat ik niet te maken had met democraten, dus ik stelde de vraag; zijn jullie toevallig republikeinen? Volmondig werd er ja gezegd met uitleg erbij. Ik vertelde dat ik juist gisteren gezegd had dat ik nou eindelijk wel eens een republikein wilde ontmoeten en gebed verhoord dus ;-))))
Leuk gediscussieerd over allerlei onderwerpen. Ik moet zeggen; hun standpunten zijn niet allemaal even gek. Ik denk dat ze op het gebied van de gezondheidszorg best tot elkaar zouden kunnen komen. Als ze even de tijd namen om naar elkaar te luisteren. Ze willen allebei de armen en de werklozen helpen en vinden ook allebei dat de arme of de werkloze moet bijdragen naar kunnen omdat het van hun belastingcenten wordt gefinancierd. Niet echt een gek standpunt.
Ken heeft me aan allemaal brandweerlieden en emergencyroomtechniciens voorgesteld. De brandweer is een vrijwillige brandweer en werkt nauw samen met de EMT' s. Alle EMT-ers zijn ook brandweerlieden.
Sommige zijn al 25 jaar lid van de brandweer; Kurt zelfs 45 jaar. Ze proberen jongeren (male en female) van 16 jaar al warm te maken voor de brandweer. Ze mogen dan met 18 al op de brandweerauto rijden; lijkt me in ieder geval een jongensdroom.
Ken werkt als vrijwilliger op de dinsdag en om de week op de zaterdag als EMT-er. Ze zijn bloedserieus en toegewijd aan hun vrijwilligerswerk; geweldig om te zien.
Ken is ook nog 10 jaar chief geweest; regelde dus van alles ernaast. Daarbij runt hij een uitzendburo voor EMT-ers en paramedisch personeel en hij heeft met zijn 2 zonen een bedrijf in de groenvoorziening. Ik vroeg wanneer hij sliep; slecht en niet veel...
Sinds kort was er een nieuwe chief; David Jaslow. Een dokter. Die was hij nu bedrijfstechnisch aan het inwerken.
Later meer over hem.
Ondertussen was Nate wakker geworden; een 23 jarige EMT-er die op de ambu reed en 3 24uurs diensten deed. Hij wilde dokter worden en studeerde als er geen ritten waren.
Ken had vandaag een traumaconferentie in het Abbingtonziekenhuis. Dat houdt in; een lunch en daarna 3 casusbesprekingen door een arts-assistent met hulp van een radioloog. Of ik mee wilde. Yep; gratis onderwijs!
Een rondleiding op de SEH eerst; wat een grote SEH. En veel schoner ook. En minder lawaai.
De lunch was pizza met salade, fruit, koekjes en frisdrank. De pizza's hier zijn van die wagenwielen, waar je aan 1 punt meer dan genoeg (calorieen) hebt. Wel lekker, ik had trek.
De presentaties waren goed. Het publiek wat rommelig. Piepers die afgaan etc. In de zaal zat een dokter die 2 andere arts-assistenten door ging zagen over wat je nou doet in de eerste, tweede of derde zone van het lichaam als iemand een steekwond
heeft. Ik had nog nooit gehoord van deze indeling; toch maar even opzoeken. Een andere arts gaf als tip n.a.v. de röntgenfoto's dat ze de plank eerst onder de patient weg moesten halen voordat ze de foto's namen. Foto's waren niet goed te beoordelen nl. met plank er nog onder. Lijkt me in sommige situaties gevaarlijk om een patient veel te bewegen als je nog niet weet wat er gebroken, gescheurd of anders aan de hand is.
EMT-ers gaan naar dit soort onderwijs om ook punten te verzamelen; 1 punt per uur scholing.
Tijdens de scholing ging de pieper van Ken af voor een oproep. Helaas, dat bleek de enige oproep te zijn die ze die dienst kregen op het gebied van de ambulance en die misten we. ;-(
Het was ook nog een geriatrische patient uit een verpleeghuis! Echt jammer. Op de terugweg een site-seeing door de prachtige omgeving gedaan. Ken woont hier al zijn hele leven en de gemeenschap is niet groot. Prachtige historische gebouwen, veel bos, watertjes etc.
s' Middags kwam dokter Jaslow om 15.00 uur om verder ingewerkt te worden en een stuk te schrijven over personeelsbeleid. Daar mocht ik bijzijn. Erg interessant om te horen wat er hier allemaal mag ten aanzien van personeel. Ze mogen mensen per direct ontslaan zonder opgaaf van redenen. Dat leken ze heel normaal te vinden. Ik kon het -als bij hun te boek staande Nederlandse socialist- niet laten om te vragen hoe ze dat nu zelf zouden ervaren als dat hen zou gebeuren. Deze reflectieve vraag hadden ze zichzelf volgens mij nog nooit gesteld.
Vanuit de ervaringen die wij inmiddels hebben met personeel voor DMU mocht ik het e.e.a. vertellen hoe dat bij ons gaat.
Ook heb ik nog een poosje met Nate van 23 zitten praten. Hij heeft een standpunt wat zo ongeveer tussen de democraten en republikeinen in zit. Hij vond weer dat wij veel ziektekostenverzekering moesten betalen. Veel Amerikanen vinden dat wij er weinig aan betalen.
Aan het eind van het gesprek was het bijna 18.00 uur en de shift van Ken was over. David Jaslow nodigde me uit voor het diner en ik dacht, ach waarom ook niet. Toen we in de auto zaten zei hij dat zijn vrouw ook SEHarts was en dat ze een baan deelden. En dat we maar eens moesten kijken wat we gingen koken. Gelukkig bleek zijn vrouw bij thuiskomst ook thuis te zijn, dus hoefde ik niet te koken. ;-)))
Ik kreeg een badpak, handdoek en jurk en kon gaan zwemmen in hun zwembad. Glas Sangria erbij; wie doet je wat!
De barbecue ging aan en Sonia zijn vrouw en de kinderen (14 en 16) hielpen mee. David ging het zwembad stofzuigen.
David bleek 4 jaar geleden weduwnaar te zijn geworden en een jaar later getrouwd te zijn met de beste vriendin van zijn vrouw. Zijn vrouw had hem dat aangeraden. Wow.
We hebben heerlijk zitten beppen buiten en later nog even binnen. Een oud Amerikaans huis uit 1920; een geweldig leuke indeling had dit huis. David heeft me een filmpje gestuurd wat de lovestory van Sonia en David heet. Daarin vertellen ze alle 4 (dus ook de kinderen) hoe ze de tijd van de ziekte van hun moeder/vrouw/vriendin hebben beleefd en hoe ze verliefd werden etc. Erg ontroerend moet ik zeggen.
David is al gepensioneerd zei hij. Hij heeft zijn hele carriere in een half uur verteld, maar het was zo indrukwekkend veel dat ik het niet eens kan samenvatten. Hij is in ieder geval beroemd en belangrijk; niet onaardig bedoeld, maar ze durven hier goed te zeggen wat ze allemaal kunnen en hebben gedaan. Op dit moment werkte hij voor 25% als SEH arts en was hij chief geworden van het Bryn Athyn station in Bethayers. Ik denk dat hij daar kwaliteitsverhogend werk zal doen. Er zijn in die county 29 kleine firedepartments......Hij was ook een expert-witness die ingehuurd kon worden door advocaten en moest vaak naar de rechtbank. Hij was heel duidelijk afgeknapt op de gezondheidszorg in New York waar hij iets belangrijks was en heel hard had gewerkt. Hij was nu meer thuis en was er vaker voor zijn kids; beter!
Ze wilden weten waar ik woonde in Nederland; Google earth maar even aangeslingerd. Ze liggen in een deuk als ik vertel dat we grasmachines op pootjes hebben.
Ze vroegen of ik morgenavond weer kwam eten. Ik moet nog een aantal dingen doen, dus ik moet er nog even over nadenken. Maar ik ontmoet dus echt allemaal erg aardige mensen. Ik dacht dat Irene de enige was, maar nee; ze heeft er een staat vol van.
O ja, ik krijg ook vaak de vraag hoe ik nu verzeild raak in Pennsylvania??!! Dan vetel ik hoe het gegaan is, maar stel ze ook ze ook een wedervraag. Welke staat had ik moeten kiezen, als ik had kunnen kiezen. Dat weet dus ook niemand.