Dag 28

Vandaag dus echt de laatste dag stage. Ik had hem niet meer hoeven doen. Mijn verplichte aantal dagen zaten er op, maar het is zo leuk dat ik toch ben gegaan. Met 2 aanpassingen; niet zo .......vroeg uit bed en op tijd naar huis.
Als tractatie had ik donuts gekocht bij Dunkin" Donuts en munchkins. Dat laatste zijn zoete ronde dingen met verschillende smaken.
Waar zou het woord donuts vandaan komen eigenlijk? Ik denk dat een creatieve bakker gedacht heeft; doe eens gek (do nuts) en een gat in zijn deegbal maakte.
Er zijn zoveel verschillende smaken! Een paar verpleegkundigen kwamen naar mij toe om te zeggen dat ze hun lievelingsdonut hadden gegeten. En dan noemden ze een naam die ik niet kon verstaan. (komt door hun accent ;-))))).
Kaartje erbij en iedereen blij.
Er was ook gratis ontbijt in de koffiekamer. Er was een vertegenwoordiger van Eliqius, een NOAC en die hield een praatje. Het valt me op dat veel mensen op hun werk hier nog moeten ontbijten???? Dat is heel gewoon en men neemt daar ook de tijd voor. Of ze nemen het mee voor naast de computer. Ik vroeg er naar bij een van de SEHverpleegkundigen die diabetes mellitus heeft en een insuline pomp draagt. Ze vertelde dat ze geen tijd had om thuis te ontbijten omdat ze zo vroeg op moest.
De NOAC waar ik het over heb, is een bloedverdunner waarbij je niet hoeft te controleren wat het in je bloed doet, dus niet iedere 2 weken prikken en de hoeveelheid medicatie aanpassen zoals bij de coumarine/warfarine. Het nadeel is dat je een evt. bloeding niet kan couperen met vitamine K, zoals dat wel kan bij Sintrommitis. Ik vroeg (uiteraard) of ze rekening hadden gehouden met vallende ouderen. Dat hadden ze; ze gaven mensen die voldeden aan bepaalde criteria (gewicht, leeftijd en nog iets) de halve dosering 2 keer daags. Hij zei letterlijk; als we van die categorie patienten rijk moesten worden, dan konden ze wel opdoeken. In Nederland kennen we de NOAC ook, maar voor zover ik weet is niet heel Nederland gelijk overgestapt op deze medicatie. Ook een beetje jammer voor al die goed georganiseerde trombosediensten bij ons. Zouden dat ook overwegingen zijn die meespelen om iets wel of niet te introduceren in medicijnenland. Er is vast goed nagedacht door mensen die daar verstand van hebben. Ik denk dat het een handig medicijn is voor mensen met een actieve, maar niet valgevaarlijke levensstijl. Een skater zou ik het niet geven bijv.
Daarna nog een aantal patienten gezien.
Dame van 29 jaar, werkzaam bij een advocaat met veel deadlines, licht overgewicht, rookt. Vorige maand behandeld voor bacteriele overgroei in de maag met Antibiotica. (niet de H. Pylory)Klachten; maagpijn, zit vast aan diepe inademingen, heeft lichte temperatuursverhoging, is iets misselijk, braakt niet. Bekend met Astma en refluxklachten. Waarvoor geen medicatie zoals een maagbeschermer. De salbutamolinhaler hielp vanochtend niet. Moeder komt mee naar het ziekenhuis. Hoe lang heeft u refluxklachten; ongeveer 3 jaar. Is er iets veranderd 3 jaar geleden? Nou uhhm, ik kreeg mijn baan bij het advocatenkantoor en ik kwam aan in gewicht. Wat voor ziekten komen er veel voor in uw familie? slokdarmkanker, colonkanker, multiple myeloma, diabetes en astma.
Ik weet niet of de lezer zich al begint te verbazen, maar met ieder door haar gegeven antwoord viel er een kwartje. Alleen niet bij de patient zelf.
Vanwege haar-overigens matig actieve- astma en de pijn die vastzat aan haar ademhaling werd er een longfoto gemaakt. Ook werden de ontstekingswaarden in het bloed getest. Voor de rest wordt de patient daar onmiddellijk behandeld voor zover mogelijk. Ze krijgen om een of andere reden 9 van de 10 keer een liter vocht i.v. Deze dame kreeg iets tegen het zuur en een pijnstiller.
Uit de foto en het bloed kwam niets.
Diagnose; gastritis
Adviezen; maagbeschermer, gewicht verliezen, stoppen met roken (maakt je maagslijmvlies dunner/kwetsbaarder), nadenken over je werkstress en voor een vervolgafspraak naar de gastero-enteroloog gezien familiegeschiedenis.
Patienten zijn vaak niet blij met het feit dat er niets gevonden wordt in de tests, want ze hebben nog steeds dezelfde klachten. Begrijpelijk.
Volgende patient was een 96 jarige demente heer met een darmbloeding en bloedbraken (ik begrijp dat sommige lezers nu afhaken....). Ik heb al eerder geschreven over levenseinde beslissingen n.a.v. een nursepractitioner die vragen daarover had gesteld aan een echtgenoot. Deze echtgenoot was door het lint gegaan omdat hij uit de vraag had afgeleid dat ze niets meer voor zijn demente eega wilde doen. Bij deze meneer weet ik niet wat er besproken is; hij moest snel behandeld worden anders zou hij sterven. Ze hebben hem snel behandeld en ligt nu aan de beademing. Kreeg 4 zakjes bloed. Was al buiten bewustzijn bij
binnenkomst. Ik ben zo blij en zo trots op mijn collegae in Sonnevanck die de tijd nemen om de wensen van de patient omtrent het levenseinde na te gaan, te bespreken en goed te noteren als ze bij ons komen wonen. Dat is een van de dingen, naast goede zorg voor de demente medemens die ik erg waardeer.
Als ik op mijn 96e dement ben en een darmbloeding krijg; ik klaag je aan als je me niet laat gaan! Ik begin al als een rijke Amerikaan te klinken. Arme Amerikanen kunnen bijna geen rechtzaken aanspannen. Ook daarin verschillen we in Nederland geloof ik.
Een andere dame was een vrouw van 23 die vier dagen bij ons te horen had gekregen dat ze 6,5 weken zwanger was. Nu kwam ze terug met aanhoudend braken. Ze vertelde dat ze vorige week niet had verteld dat ze dagelijks 30 mgr. Methadon gebruikte tegen de pijn in de rug. Ze wilde het kindje graag hebben en was sinds 4 dagen gestopt met de Methadon. Ik vroeg wie haar de Methadon had voorgeschreven (ik blijf wat onnozel ben ik bang). Niemand, die kocht ze op de straat. O. Ze had behalve zwangerschapsbraken last van ontwenningsverschijnselen en daarnaast een hele zere rug. Ze stond 15 uur per dag op de benen voor haar werk. Volgens mij voelt dan 80% van de mensheid zijn rug. Maar ja, ze had nu weer een ziektekostenverzekering! Dat vind ik toch zo onbegrijpelijk dat je alleen een ziektekostenverzekering hebt als je werkt; dan betaalt de baas het of zo? Morgen aan Mike en Cindy vragen hoe dat werkt. Het is een ander gezondheidszorgsysteem dan bij ons, maar ook wel ingewikkeld. Mw. werd behandeld tegen de misselijkheid, kreeg een infuus (terecht) en kreeg pijnstillers voorgeschreven en hulp van de "maatschappelijkwerkverpleegkundige" aangeboden. Ik weet niet precies haar titel.
Hierna een schizofrene jongen van 33 jaar gezien met volgens hem een ontstoken duim. Het was juist een helende duim. Hij had er 6 weken geleden in gebeten en toen was het gaan ontsteken, Hij was bij ons geweest en had AB voorgeschreven gekregen, maar die niet opgehaald. Was het recept kwijtgeraakt. De duim was bijna helemaal genezen, maar er leek wel een hap uit. Hij was bang voor gangreen nu. En hij had diabetes. De uitdaging was om hem te overtuigen dat het echt goed ging. Nu wilde hij wel AB hebben, maar dat was niet geïndiceerd. Extra bescherming en desinfectie vond ik wel de moeite waard gezien zijn verdere staat van hygiene, maar dat vond de dokter weer niet nodig. Soms krijg ik het idee dat ze zich wat hygiene betreft hebben aan gepast aan de patienten. In mijn evaluatie heb ik met dr. Sacchettie het daar nog over gehad. Hij moest vreselijk lachten en gaf toe dat het erg vies was. Nou, dat vind ik niet om te lachen; dat is een risico.
Toevalligerwijs opende de secretaresse de volgende dag een mail die ik gedeeltelijk meelas met als titel; getting sloppy. Of te wel, we worden minder netjes. Het had verschillende onderwerpen; patientenprivacy en .......netheid op de werkvloer. Al maakte altijd het dokterskantoor schoon. Met de Franse slag dan zeker.
Hierna nog een 66 jarige man met acute slechtziendheid aan het linkeroog. Ogen vind ik een beetje eng en lastig. Toch maar eens mijn studiegenoot Ilse vragen om wat meer uitleg. Ja, ik weet het, ik heb mijn ogen een paar jaar geleden laten laseren en dat vond ik minder eng, maar dat gebeurt door deskundigen. Toch??
Om 14.30 ben ik een afscheidsrondje gaan lopen. Een paar foto's gemaakt en met de minischoolbus naar het station. Gewacht op de chauffeur die me vaak wegbracht om hem te bedanken voor zijn veiligheidsadviezen. Hij bleef dat doen. Hij zag w.s. dat ik en wat naive inslag heb. Dinand zal hem dankbaar zijn ;-)
Op de terugweg lopend vanaf het station in Glenside zag ik Romano Dittoro lopen, de echtgenoot van Rachel. Ik herkende hem aan zijn superrelaxte Australische manier van lopen. Hij miste Australie wel en vooral zijn familie. Maar ja, hij had nu kinderen etc. Ze hadden een groot huis hier en Australie was ook erg duur op het moment. Maar als zijn ouders ziek werden, dan zou hij willen gaan. Met hem nog gepraat over het gebruik van de mobiele telefoons. Hij had gemerkt dat het contact tussen mensen heel anders werd. Ze hadden wel online contact, maar in de trein zit iedereen naar een schermpje te turen. Ja, en als je wat vraagt, schrikken ze zich helemaal beroerd.
Bij thuiskomst was ik gaar; douchen en op de bank.
Morgen vroeg op voor een dag lekker naar buiten. Het wordt prachtig weer. We gaan eerst wandelen, dan naar zee, dan naar een baseballwedstrijd en dan uit eten. Yes!
See you!