Dag 26

Vandaag een "gewone" dag. Vroeg opstaan en naar Camden.
Ik had er zin in vandaag; veel energie. Die ik dan ook snel weer opgebruik in mijn enthousiasme. Minder slim.
Weer geprobeerd om onderweg een kop koffie te kopen. Dan val je ook minder op in de trein. Iedereen zit daar met een kop koffie in de hand en zijn/haar smartphone met oortjes in.
Vanmiddag moest ik wel lachen; Er was een afro-amerikaanse man in de opa-leeftijd, droeg gehoorapparaten en zat naast mij een soort New Orleans-achtig lied te zingen. Klonk best goed eigenlijk. Verder nog een jongen die met de oortjes in spontaan een dansje deed op het perron. Daar zijn wij als Nederlanders toch een beetje te gespannen voor he bik het idee. Dat lijkt me nu zo leuk een echt spontane flashmob maken met zijn allen. Mens doe normaal, je bent 51, geen 16 meer.
Op de afdeling was het akelig rustig om 07.45 uur. Ik bleek de enige PA-student vandaag, dus er was veel werk. Twee artsen en 1 PA om zaken mee te bespreken, dus ook daarin kon ik doorwerken. Een van mijn doelen was om tempo te maken, dus meer productie te draaien. Wat een afschuwelijke zin by the way. Dat heb ik 3/4 van de dag volgehouden en toen kon ik dat niet meer. Je krijgt veel moeizame verhalen te horen waar je niets mee kan en je kan die mensen maar minimaal helpen. Dat voelt erg onbevredigend. Toen heb ik een rondje gemaakt langs al "mijn" patienten en gecheckt of de onderzoeken al gedaan waren en wat de bloeduitslagen waren. Heel handig dat je dat uit 1 computersysteem kunt halen. Zo ook het bekijken van foto's. Geen gedoe met ergens anders inloggen etc. Dat zal straks wel weer wennen wezen. Enerzijds kan ik op mijn werk meer voor de mensen betekenen, vooral voor de afdelingen met de demente cliënten. Anderzijds is het verkrijgen van informatie soms erg lastig en langdradig. Dat komt onze " productie" echt niet ten goede. Ik haat dat woord als dat in relatie tot zieke mensen wordt gebruikt.
Ik mocht ook de uitslagen gaan vertellen en de mogelijkheden met de patienten bespreken!
Patienten proberen soms in hun onzekerheid je dingen te laten beloven. Zuster, dokter, wat u ook bent dan, moet ik hier blijven?
Mw. daar kan ik nog niets van zeggen. U moet eerst onderzocht worden en de uitslagen moeten beoordeeld worden. En als ik u iets beloof, moet ik het ook waarmaken en dat kan ik nu niet. Tot straks; zodra ik wat weet, kom ik het u zeggen.
Ook mocht ik weer een mooie beoordeling ontvangen van een arts. Nee, ik zeg niet wat voor cijfers; dat klinkt zo opschepperig ;-)))))).
Wat heb ik allemaal gezien vandaag; podb 2x, buikpijn 3x, rugpijn na auto-ongeluk 1x, drugsgebruik 2x, valpartij oude dame, allergische reactie op medicatie. Dit inclusief het dossier bijhouden, lichamelijk onderzoek en anamnese.
Om 16.15 ben ik naar huis gegaan. Als je vroeger gaat, is de trein wel veel voller moet ik zeggen. Kom ik op het perron van Jefferson een vrouw tegen die ik iedere morgen haar hond zie uitlaten. Grappig.
Iedereen begint zenuwachtig te worden omtrent het bezoek van de paus. Men vindt dat de stad het niet goed organiseert. Men is superbang voor iets terroristisch. Ze vinden het een uitgelezen gelegenheid voor ongure sujetten om iets te doen, alleen maar om angst te zaaien. Men gaat er van uit dat het isis-achtigen zijn die dat willen. Vandaag is er in Virginia (5 uur rijden hiervandaan volgens de autochtonen) een journaliste en een fotograaf doodgeschoten. 24 en 27 jaar oud. De schutter was de ex-vriend van de journaliste en zou door haar zijn baan bij de krant hebben verloren 2 jaar geleden. Toch vinden veel republikeinen dat je het recht hebt om een wapen te hebben. Als iedereen daar mee om kon gaan, zou dat geen probleem zijn. Maar ik stel me ook voor dat een oude man een wapen heeft, jaren lang zonder problemen en dan gaat dementeren. Hij woont bijv. alleen in een huis en wordt argwanend naar anderen toe. Stel je voor dat je als welwillende buurvrouw eten gaat brengen en de buurman is effe in de war. Lekker dan. In de krant wordt de situatie dan omschreven als een tragisch ongeval. Ammehoela.
Een rontgenlaborant vertelde dat in de staten waar veel wapens waren, ook de meeste criminaliteit was.
Maar ja, als je de overheid alle macht en verantwoordelijkheid geeft, komt het overduidelijk ook niet goed.
Een van de drugsgebruikende patienten die ik gezien heb, probeerde me trouwens voor de gek te houden. Hij had gewoon net gebruikt en vreselijke trek en wilde een gratis broodje en een soda hebben. Hij had pijn op de borst; ECG niets aan de hand. Drukken op de pijnlijke plek leverde iedere keer net iets te laat een pijnreactie op in de vorm van au zeggen. Deze man komt zeker 4 keer per maand met klachten binnenlopen. En hij heeft geen verzekering, maar ze moeten hem wel helpen. Ik hoop dat ze een beetje creatief kunnen boekhouden daar.
Ik heb van sommige mensen al afscheid genomen, van de badge mevrouw die helemaal gek werd van het feit dat mijn badge het de eerste dagen niet deed. De PA student en Ken Szwak, de PA die mij de eerste dag van het station haalde. Best gek, die mensen zie je w.s. nooit meer en over een hele poos zijn we elkaar vergeten.
Ik ben niet bij de Jaslow familie wezen eten vanavond. Moet je weer bij zo' n zwembad liggen enzo.. Dan kan ik thuis niet meer wennen. Nee grapje, verslag schrijven en het vertrek al een beetje plannen ivm de sleutels etc. Zaterdag ga ik naar een baseballwedstijd om 17.30 Toch een beetje Amerikaanse sport bekijken, maar dan voor een fatsoenlijke prijs. En ik schijn nog een of andere Amerikaanse cheeserol te moeten eten. De rontgenlaborant wilde Europees geld zien; hoe dat er uit zag. Hij vindt het trouwens raar dat ik niet perse naar New York wil nu ik hier ben. Misschien is dat ook wel raar, maar ik ben geen stadsmens. Ben na 2 uur in een stad helemaal op en over van alle prikkels. Zonde van mijn tijd. En misschien ben ik ook wel raar, maar dat is dan mooi mijn probleem.
Geen nieuwe foto's vandaag.
Tot morgen.
Welterusten