Dag 13

Vandaag een dagdienst. Vroeg op. Heerlijk weer om naar de trein te lopen en kaarten te posten, voor o.a. diegenen die niet mijn blog kunnen lezen.
In de trein zitten nog mensen gewone boeken te lezen. Veel mensen zijn digitaal bezig op kleine schermpjes met oortjes in.
Maar er zijn nog boekenlezers.
De reis verloopt tegenwoordig vlot; ik weet nu welke hoeken ik in de stations in moet duiken om op de goed plek te komen. Vraag me alleen niet om het uit te leggen.
Vandaag al mijn patienten op 1 na zelfstandig gezien. De eerste was meteen raak; een peritonitis(buikvliesontsteking). Ik wist dat dat het was, alleen niet op basis waarvan. Dat was nl. diverticulitis. Veel pijn, in golven en geen koorts, drukpijn, loslaatpijn, referred pain.
Deze jonge man van 32 had een grote tattoo op zijn buik en hij vroeg nog wel of de operateur daar rekening mee zou houden. Geen idee moet ik zeggen. Na het zien van een patient, controle door de arts, orders voor onderzoeken invoeren en dan de resultaten afwachten. De patient wordt verder door de verpleegkundigen in de gaten gehouden.
Verder hechtingen verwijderd, steristrips geplakt, pijn op de borst bekeken en beluisterd, onwelwording op het toilet, mogelijk virale gasteritis en een diabetisch ulcer gezien. Dat lijkt niet veel, maar je moet je supervisor erbij halen, de status schrijven, uitslagen bekijken en beoordelen, soms zelfs foto' s beoordelen (en ja ik heb een fractuurtje gezien die een ander in eerste instantie niet zag ;-) en een behandelvoorstel doen en het patienten contact onderhouden.
Een van de oudere artsen had ons dinsdag op een gegeven moment naar huis gestuurd en zei vandaag; o ja, goede statusvoering van je gezien. Ik ga nog vragen om dat voor me op te schrijven. De dag vloog voorbij. Het voordeel van stagiair zijn is wel dat ik gewoon kan gaan eten en drinken. Veel mensen voelen zich verplicht om door te gaan. De SEH is nooit leeg, dus volgens mij maakt het niet eens echt veel uit als je wel gaat eten, behalve dat je je daarna weer fit voelt. Zou ik op mijn eogen werk ook makkelijker in moeten zijn, denk ik. Maar dan weegt de verantwoordelijkheid weer zwaarder.
Het was vandaag druk met mensen met handboeien om en dus veel politie over de vloer. Ook de psychiatrische unit (4 bedden) lag vol. De "bewakende" broeder die daar moet blijven zitten, ging even weg... en ja hoor daar vertrok een van zijn patienten. Zij werd echter door de security weer terug gebracht; het leek toch onverantwoord om haar te laten gaan. Best dramatisch om te zien als mensen psychisch zo decompenseren.
Vroeg in de ochtend kwam er ook een slachtoffer van een verkrachting binnen; deze hebben een speciale kamer en krijgen een speciaal daarvoor opgeleide verpleegkundige aan bed. Dit meisje (22) wilde er geen politie bijhouden; dat geeft in deze buurt wat te denken. Mogelijk kende ze de daders.
Het is er trouwens echt best wel heel vies op de SEH. Ik gruw er eigenlijk van. Ik had een toetsenbord vandaag waar de stoflaag tussen de toetsen boven de toetsen uit kwam. (ogen dicht en het je even voorstellen..). Ik ben zo blij met de Stienekes, Gerries, Betties en alle andere dames die de Zorggroep schoonhouden..
De vitaminepillen die ik van mijn zonen kreeg, slik ik trouw. Vooral niet ziek worden nu.
Om kwart voor vijf naar de trein gegaan met de kleine gele schoolbus die je kunt nemen vanaf het ziekenhuis. Ik wilde eigenlijk lopen, maar ja toch in de bus gestapt.
Op het station moest ik 3 kwartier wachten en raakte aan de praat met een dame van ongeveer 60 jaar. Ze vroeg waar ik vandaan kwam. Die vraag krijg ik vaker. Ze denken dat ik uit Scandinavie, Ierland, Schotland of Engeland kom. Als ik vraag waarom ze dat denken, zeggen ze dat ze een accent horen. Ik moet er inmiddels zo om lachen; je zou voor de gein hun accent moeten horen. Als ik ze dat uitleg, liggen zij weer in een deuk. Blijft leuk.
De neef van deze dame was net terug uit Nederland van een vakantie. Die had hij zichzelf cadeau gedaan na 4 jaar college. Hij had het geweldig gevonden, wat een mooi land is Nederland toch. Hij had er gevist en wilde er wel wonen. Een reisprogramma op t.v. had Nederland laten zien en toen had hij bedacht om daar maar eens heen te gaan. Met deze dame dus lang gepraat en me weer verbaasd over de moeiten die deze mensen hebben om gewoon het dagelijks leven door te komen. Zij had twee banen. Haar ouders waren met pensioen en betaalden ieder 1000 dollar ziektekostenverzekering per maand en nog 500 dollar eigen risico. En ook deze verzekering vergoedde dan nog niet alles. Denk aan het heupverhaal. De jongen van vanochtend met de buikvliesontsteking was niet verzekerd....
Iedereen vraagt ook hoe het met de criminaliteit in Nederland zit. In Doornspijk valt dat mee geloof ik. Een verpleegkundige had zich in Rome onveilig gevoeld toen ze de Paus bezocht. Ze vond dat we in Europa te laks waren met beveiliging. Ik kan me voorstellen dat dat in hun ogen ook zo overkomt.
Verder vandaag geleerd dat ik in een van de rijkere dorpen woon in Pennsylvania (had ik aan de huizen al gezien)en dat die mensen voor kakkers versleten werden en dat Camden, waar het ziekenhuis staat, de moordhoofdstad van de Verenigde Staten is. U leest het goed. Niet geweten voordat ik hier kwam. Ik krijg wel vaak de vraag, hoe ik nu HIER -met de nadruk op hier- terechtgekomen ben. Maar er ging geen belletje rinkelen. Ik heb me wel afgevraagd waarom de SEH niet op slot zat bij de voordeur. De verpleegkundigen die ik daar over sprak, vertelden dat ze dat ook heel graag wilden. Ik voel me desondanks niet onveilig; er loopt een wereld aan beveiligers met wapens en je komt nergens in zonder je pasje, behalve in de wachtruimte bij de SEH.
Thuis gaat dan toch wel het eerste half uur " het licht" even uit; benen omhoog op de bank. En je apps en mail nakijken.
Mijn huisgenote kwam later thuis en vertelde dat ze zondag kennis ging maken met de ouders van haar nieuwe vriend; een Amerikaan. Ontzettend verliefd en alleen maar over die jongen kunnen praten, zich ondertussen toch weer ernstig zorgen makend over het aanstaande vertrek op 24 augustus naar Spanje, dus weer tranen. Het is iemand die ook veel nadenkt. Het is net of ik er een 5e kind bij heb. Het lijkt ook net een film; ze is een maand in Amerika en wordt verliefd op de liefde van haar leven, maar moet terug op de 24e...
Tot morgen!