Dag 5

Vanochtend weer vroeg op om de trein te halen. Het overstappen op Jefferson station levert nog wat problemen op. Het is een ondergronds doolhof met voor mij nog niet altijd even duidelijke bordjes en aanwijzingen. Maar het is gelukt en om 07.45 was ik op mijn stageplek. Van het station in Camden ben ik maar gaan lopen. Toch ook weer 10 minuten. Er rijdt verschillende keren een klein geel schoolbusje rond, maar ik heb niet het idee dat ik daar wat mee moet. Na werktijd blijkt dat iemand van de security te zijn die mensen naar de trein of hun parkeerplaats brengt. Men vindt het een onveilige buurt. s' Morgens zie je alleen maar mensen die zich naar hun werk haasten aan hun kleding te zien. In het donker zou ik er zeker niet gaan lopen. Vandaag mag ik mijn " eigen" patienten zelfstandig gaan zien en dan presenteren aan de arts of de P.A. O ja, ik heet hier Birdy; Gijsbertha is echt te moeilijk.
De eerste is een dame van 25 jaar oud die ik verdenk van een diepveneuze trombose n.a.v. verhaal en historie. D-dimeren bepalen ze hier amper. Dus snel voor een ultrasound van het linkerbeen. En ja; goede diagnose! Puntje erbij.
De tweede is een dame van 34 met een zeer pijnlijke wang en opgezette klieren in de hals en een beetje koorts. Mijn diagnose is parotitis en ook die punt is binnen. Zij mag naar huis met antibiotica en pijnstilling. De derde is een dame van 76 die met regelmaat collabeert na inspanning. Heel vaak in dezelfde winkel. Na een uitgebreide anamnese en een kort lichamelijk onderzoek vind ik het toch lastig om te zeggen wat het is. Het zou iets van een half verstopte carotis kunnen zijn. Het kan cardiaal zijn. Ik stel bloedonderzoek voor en een test om haar urine te testen. De vorige keer dat ze flauwviel (en haar bekken brak daardoor) bleek ze ook een urineweginfectie te hebben gehad. Het leek mij een dame die eigenlijk niet zoveel met dokters te maken wilde hebben. Ze was wat zorgmijdend. Veel klachten die nog nooit waren uitgezocht want: ' thuis voel ik me goed, hoor dokter!" .
Gepresenteerd aan de arts en deze wist het eigenlijk ook niet.
En dan ga je de molen in; ook of juist in Amerika. Ze moest blijven en vond dat niet leuk. De arts besloot om haar cardiaal binnenste buiten te keren en een petscan. te doen. Na een paar uur bleek er uit de scan niets te komen. Vervolgens werd Mw. overgeplaatst naar de observatieafdeling een verdieping hoger.
Een andere patiente met pijn in de rug hebben we met zijn 3-en gezien. Een co-assistent, een p.a. in opleiding uit Amerika en ik. Dat was echt leuk om te doen. We hadden alle drie zinvolle bijdragen. Mijn bijdrage was het proberen op te wekken van slagpijn in de nierloge. Ze gaf wel pijn aan, maar de reactie leek behoorlijk vertraagd. Wat de uiteindelijke diagnose was, heb ik niet meer gehoord, maar we waren het er alle drie over eens dat er zeker ook psychische problematiek speelde. Dat concludeer je niet na 1 consult. Bij het teruglezen van de verslagen van al de keren dat ze geweest was op de SEH, (bijna 2 wekelijks), kwam heel vaak terug dat men ook psychische problemen en angst zagen bij de patiente. En wat doen wij dan in Nederland? Juist; je adviseert je patient om hulp te gaan zoeken en als het heel erg is, vraag je een psycholoog of psychiater mede in consult.
Dat vind ik nu al opvallend (ja ja 2 dagen aan de gang ;-)))), ze verwijzen niet door naar hulpverlener voor het psychische deel. Reden was dat ze die niet hadden....
Zet een advertentie zou ik zeggen. Juist omdat ze mij voorafgaand aan de stage vertelden dat er veel psychiatrische problematiek binnen kwam, zou je denken dat je dat dan gaat regelen. Maatschappelijk werkers heb ik ook nog niet veel gezien; zou ook helpen daar. Wat een droevigheid komt daar binnen. Vandaag was er ook een man van 50, kanariegeel die dood en doodziek was door zijn drankgebruik. Ik schrok dat hij 50 was, omdat ik dacht dat hij op zijn minst 70 was.
Hij dacht zelf dat het wel weer goed zou komen. Aan het eind van de dag lag meneer op de intensive care.
Op deze SEH zien ze alle mensen die bij hen binnenkomen. Er is ook een groot percentage met huisartsenklachten. Het ziekenhuis staat in een achterstandsgebied en dat merk je ook aan de bezoekers; veel armoede. Veel mensen zonder ziektekostenverzekering, omdat ze dat niet kunnen betalen. De minderbedeelden komen vaker en voor alle klachten naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis is verplicht door de wet om alles en iedereen te behandelen. Veel mensen hebben dus ook geen eigen huisarts en gaan dus naar de SEH. Een huisarts bij de SEH in of er naast plaatsen, was geen nieuw idee, maar dat doen ze tot nog toe niet. Maar ja, als je ook 15 Physician Assistants tot je beschikking hebt op de SEH die veel wegvangen, dan is misschien de noodzaak om een huisartsenpost er naast te maken niet groot. Een gezin met 2 kinderen is al snel 1000 dollar per maand kwijt aan de ziektekostenverzekering. Verpleegkundigen schijnen ruim 4000 dollar te verdienen. Dit lijkt dus best veel, maar als je ziet wat alles kost, dan houden ze ook niet veel over. En dat zijn hier de middenklassers. Nog iets grappigs; Donald Trump schijnt zich verkiesbaar te hebben gesteld voor president. Een Amerikaanse collega zei; die kan heel Amerika in 1 keer op- en omkopen...;-)
Het tijdverschil is wel lastig met Nederland. Even bellen met de liefsten van de wereld is moeilijk planbaar. Gelukkig werkt de app hier ook. Morgen weer vroeg op en ik moet nog even wat aan mijn opdrachten doen, dus toe-de-loe voor vandaag.