Dag 19 en 20

Gisteren was ik te moe om te schrijven en ik had s' avonds bij Rachel en Romano gegeten. Rachel heeft samen met Jannice ervoor gezorgd dat ik de moed niet verloor met het aanvragen van het visum.
Rachel is assistent-professor van de PA opleiding. Ze heeft geprobeerd me uit te leggen wat zo' n titel inhoudt en hoe ze dat had bereikt. Als ze echt professor wil worden, moet ze eerst nog associate professor worden en daarna full professor. Volgens mij is ze niet zo ambitieus op dit moment. Twee kleine kinderen in huis...
Ik kan het degree gebeuren in Amerika niet goed in ons systeem plaatsen. Veel mensen hebben hier titels en zetten dat op hun deuren. Er zijn ook veel plekken waar namen van mensen genoemd worden om ze met eer te herdenken. Zoals wij de postkamer naar een beroemde patient hebben genoemd, zo hebben ruimtes op de ER bijv. de namen van de mensen die geld hebben gedoneerd om die ruimte te realiseren. Op de universiteit zijn er veel stoeptegels met namen van studenten erop.
Ik wist al dat ik in de rijke buurt van deze regio woonde, maar als ik het nog niet door had gehad, was gisteren dat wel duidelijk geworden. Rachel woont in een kast van een huis en heeft een nanny. De verschillen zijn hier echt heel groot in inkomen en hoe men woont. Dagelijks kom ik door de arme wijk en zie ik afgetakelde huizen, halfgesloopte huizen waar nog mensen in wonen. Maar veel Amerikanen zijn wel heel sociaalvoelend tov anderen die het slechter hebben. Vrijwilligerswerk is hier een must; dat hoort bij het leven.

Gisteren was het zo loeiwarm, niet leuk meer. Overdag zo' n graad of 36 en heel vochtig. Je hebt hier echt airco nodig om het een beetje lekker te hebben.
s' Middags om 16.00 uur begon het te regenen en niet zo' n klein beetje. Ik zat om half vijf in de trein naar huis, lekker droog. We kregen vloedwaarschuwingen op onze telefoon; in dit heuvelachtige gebied staan soms hele stukken van de wegen onder water. Gisteren was het trouwens zo' n dag dat er van alles " mis" ging. Ik stapte in de verkeerde trein en moest weer 4 stations terug. Niet zo erg, ware het niet dat het nog erg naar weer was. Ik wilde mezelf troosten door dan met de bus het laatste stuk te doen. Vaak doe ik dat lopen. De bus was een half uur te laat door het weer. Overvol en wij moesten achterin instappen. En hoe het gebeurd is, weet ik nog niet maar mijn trein/buspas is toen zoekgeraakt. We stonden hutje mutje op elkaar; hij kan ook gejat zijn. Gelukkig had ik daarna een heerlijk etentje om de dag toch goed af te sluiten.

De ochtend heb ik doorgebracht op de catheterisatie afdeling. Drie procedures gezien en de mooiste vond ik die waar ze 2 stents plaatsten in de aortabifurcatie. Precies op die plek zat een forse afsluiting. De patient in kwestie had al sinds 2013 last met lopen; na een poosje lopen hele zere benen en voeten. Nu was het dan zover dat ze voor een catheterisatie ging. Ik ben er bijna zeker van dat er weer een wereld voor die dame opengaat als ze eenmaal bijgekomen is van de procedure. De PA vertelde dat er ooit een plan was geweest om alle diabeten die een eerste amputatie hadden ondergaan, hoe klein ook (bijv. alleen 2 tenen), standaard stents te geven. Het was om hem niet bekende redenen niet doorgegaan.

s' Middags nog een aantal patienten gezien. Ik heb mij nu gefocust op de ouderen die kwamen. Dat is tenslotte mijn doelgroep.
Veel darmklachten en pijn op de borst. Bijna allemaal hartfalen op hun diagnoselijst en een keur aan medicijnen. Ook al hebben ze hele fancy namen het komt op de prillen en de lollen en de thiazides neer.
Het was trouwens een rustige dag voor op de ER.
Ik ben dus op tijd weggegaan, maar was alsnog laat thuis door het weer.
Bij Rachel heb ik kennis gemaakt met haar man Romano uit Australie. Hij heeft een italiaanse naam en een italiaanse vader, maar een zeer Noord Europese uitstraling. Hun dochter van 6 wilde me allemaal vragen stellen over Nederland en een paar Nederlandse woorden leren. Ik had stroopwafels voor ze meegebracht. De gastvrouw is daar dol op zo bleek.
Leuke gesprekken weer gevoerd!

Om 22.15 weer thuis, Dinand gebeld via Viber. Verder trof ik een overactieve huisgenote aan. Die wilde haar verhaal ook nog kwijt en toen was de tijd op.

Vanmorgen (donderdag) weer vroeg op. Dat begint me een beetje op te breken. Nog even volhouden.
Tja, maandkaart van de trein kwijt. Vet balen. Ze zijn niet op naam en hebben geen foto, dus iedereen kan ze gebruiken.
Lopend naar de trein in het al weer of nog steeds warme weer. Gelukkig heeft iedereen het warm.
Vandaag heerlijk gewerkt en veel kunnen doen. Zonder in teveel voor sommige wat onsmakelijke details te treden; ik heb enkele jonge dames met onderbuiksklachten onderzocht en mocht zelfs 1 vertellen dat ze zwanger was. Ze was 19 en had een dochter van 10 maanden. Haar vriendje was er ook bij toen ik het nieuws kwam vertellen. Ik heb nog nooit iemand zo zien kijken. Hij leek wel in shock. Ik heb ze maar een poos alleen gelaten. Toen ik na een halfuur terugkwam was de sfeer wel wat anders, wat terneergeslagen. Zij woonde bij haar moeder in. Haar moeder was heel blij met de boodschap vertelde de patiente. Echt blij.
Bij haar heb ik ook een echo mogen doen om te zien of de vruchtzak al te zien was. En dat was zo!

Er zijn ontzettend veel ziekenhuizen en kerken in deze regio. Wat de ziekenhuizen betreft is dat soms lastig; mensen uit de regio waar ik werk gaan soms shoppen en het gebeurt dat er twee keer dezelfde onderzoeken gedaan worden. Men neemt bijna geen contact op met de andere ziekenhuizen om zaken te checken. Daar zal ook wel geen beginnen aan zijn, denk ik.

Er worden veel sneltesten voor HIV gedaan. Binnen 20 minuten weten de patienten of ze positief of negatief zijn. Best spannend om dat te zien gebeuren. Mijn laatste patient was een jonge knul, 24 zwaar aan de cocaine. Erg tegendraads, wilde niets. Uiteindelijk toch een infuus gekregen met kalmerende middelen waar hij weer heel byzonder op reageerde. Hij was er met moeder en oom. Ze hadden hem al 3 keer naar een rehab in Florida gebracht, maar het mocht niet baten.

Om 17.00 uur naar huis, kleine gele schoolbus in naar de trein. Nog meer mensen deze keer. die moesten naar de parkeerplaats vlak bij de trein. Deze mensen werden tot naast hun auto gebracht; alle 5. Hoe ver moet je gaan om de veiligheid te waarborgen!! En hoe bang moet ik gaan leven op zo' n manier. Het was notabene klaarlichte dag. s' Avonds begrijp ik dat, maar overdag....en dan 5 keer stoppen op dezelfde parkeerplaats bij een ieders auto.