Dag 21

Is het al opgevallen dat mijn dagnummers gelijk lopen met de data?
Vandaag dus dag 21. Weer een vroege start, maar met wat beter weer. Afgelopen nacht heeft het gehoosd. Midden in de nacht weer vloedwaarschuwingen op je telefoon; je schrikt je een ongeluk. Het is minder verstikkend heet overdag. Gisteren liep je van airco naar airco. Gelukkig hebben ze die hier overal.

Amerikanen drinken weinig koffie op hun werk; ik dus ook minder. Soms maar 2 kopjes op een dag. En dan ook nog anders dan de Kanis en Gunnink thuis. Het lijkt op donkere thee. En thee is voor zieke mensen zegt een bepaalde collega...
Met een week of vier schijn je van een verslaving af te komen, dus er is hoop voor me. Toch mis ik dat het meest; koffie met Dinand op de bank. (volgorde van ernst van missen; 1. Dinand 2. koffie 3. bank)
Komt gauw weer goed; de 31e vlieg ik naar huis.

Mijn huisgenoot gaat maandag naar huis en we zijn nu bezig met het drama van afscheid nemen. Ze moet haar kersverse vriendje achter laten, dus dat is knap lastig. Dit is de nette versie van dit gebeuren.

Vandaag gehoord dat ik volgende week dinsdag mee mag met de ambulance! De post daar is tegelijk de brandweer. Ik ben heel benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Ik moet dan met de trein naar een ander dorp. Ik begin door te krijgen hoe het systeem werkt, Dus Bethayers, de plaats waar ik heen moet, kan ik vinden. En dan lopend naar hun post toe, schijnt een kwartier te zijn. Met verdwalen erbij een half uur schat ik.
Ook volgende week nog een ochtend met de radioloog mee om heel veel rontgenfoto's te bekijken. Het is leuk om te zien dat je begint te snappen waar je naar zit te kijken. Heb trouwens al een minifractuurtje gezien op een foto die de arts niet zag en een enorme breuk van een been niet gezien; ik snapte niet hoe het bot stond. Dus dat is best moeilijk.

Het is elke dag weer kijken met wie je werkt en ik ontmoet nog elke dag nieuwe mensen. Patienten zien wordt gedaan door de artsen, arts-assistenten, de P.A. en de PAstudenten. De andere studente -die ik vaak zie- en ik hebben een slim systeem ontwikkeld zodat we veel patienten kunnen zien. Het is niet dat het een strijd is, maar niet iedereen denkt eraan dat het belangrijk is om de leerlingen dingen te laten doen. Het is vaak heel hectisch en begrijpelijk dat het dan wel eens mis gaat. maar we komen om wat te leren en sommigen komen van ver!
Vandaag hadden we een hele ijverige PA die ook assistent professor is op de universiteit. Hij had al verteld dat hij enigzins nerveus was aangelegd. Ik had nog niet met hem gewerkt. Hij werkt heel snel en doet veel, maar aan het eind van de dag bleek dat hij zijn dossiers niet had bijgehouden. Gelukkig waren sommige onderdelen al goed ingevuld door zijn hulpjes (Kamal en ik). Dat lijkt me niets; aan het eind van de dag al je info nog moeten verwerken. Volgens mij ook erg foutgevoelig. Deze PA zei nav een vraag van mij waarom er zo gestrooid werd met CTscans met contrast, zelfs bij zaken waar dat niet nodig was het volgende; wij dokteren niet meer, wij volgen protocollen van de ziektekostenverzekeraar. Helder maar in mijn beleving een schokkend antwoord. Het zal in Nederland ook best voor een groot deel zo zijn, maar ik merk op mijn werkplek dat er nagedacht wordt over wat te doen en wat niet te doen. Ik waardeerde dat al, maar nu nog veel meer. Oke, soms vind ik ons Nederlanders te zuinig op dat gebied, maar meestal onderschrijf ik de keuze van de arts.

Wat heb ik gezien vandaag en gediagnosticeerd?
Een geweldig kind van 19 maanden die luchtverfrisser in zijn ogen had gespoten. Niets aan de hand, want moeder had goed gehandeld. Hij was een echt boefje. Hield zijn moeder goed bezig.
Daarna een 78jarige Vietnamese dialysepatient met pijn in het hele lichaam en gisteren koorts. Verder wat obstinaat gedrag. Wilde niets, maar ja onderzoek is toch nodig. Hij had het vreselijk koud en daar heb ik eerst wat aan gedaan. Ze hebben daar een warmkast met warme moltons; dat is altijd scoren bij de patienten ;-))) Daarna geprobeerd zijn echtgenote te bellen in de hoop dat die beter Engels sprak, maar helaas onbereikbaar. Verder vooral niet tegen zijn angstig-neurotische gedrag in gegaan en toen kon ik hem onderzoeken. Ze zouden zich op school afvragen wat ik heb opgestoken van de lessen over lichamelijk onderzoek, maar soms moet je wat. Alles onder de dekens gedaan met de stethoscoop. Geen gezicht, maar bepaalde basisinformatie willen ze weten, dus hoe je dat voor elkaar krijgt, maakt ze hier niet uit.
Daarna mocht ik van de patient niet meer weggaan. Nadat ik beloofd had om zijn vrouw weer te bellen, mocht ik even weg. Hij had ook last van atriumfibrilleren; te zien aan het ECG.
De volgende patient was een moeder van 33 met 2 leuke jongetjes. Klachten van de baarmoeder. Tja en dan een onderzoek met je zoontjes van 3 en 6 erbij. Mmmmmh, niet echt een fijn idee. Gelukkig wilde de verpleegkundige wel even op ze passen op de gang. Dat zou hier trouwens een gat in de markt zijn; kinderopvang op de SEH. Er komen veel mensen met hun kinderen omdat ze geen oppas hebben. Maar onderzoeken en een gesprek voeren met aandacht vragende kinderen erbij is erg onhandig. Een beetje verzekeringsmaatschappij hier zou er weer geld uit weten te slaan; was het een DBC met of zonder kinderopvang?
Hierna heb ik een Spaans sprekende man gezien met oijn op de borst. Hij was 3 dagen voor dezelfde klachten naar een ander ziekenhuis geweest en was daar naar huis gestuurd zonder echte diagnose. Kwam nu bij ons en heeft volgende week een afspraak bij zijn huisarts voor dezelfde klachten....Ja, zo gaat dat hier heel vaak. Ik met mijn zuinige Nederlandse gedrag vroeg aan de arts of hij ergens kon zien wat er met hem gedaan was in het andere ziekenhuis. Ja, dat kon via een kennisuitwisselingsprogramma; heel handig. Ze deden het alleen bijna nooit....Ze hadden aardig wat gedaan en de uitslagen waren duidelijk; niet veel aan de hand. Mijn voorstel was om niet teveel extra te doen aangezien de klachten niet erg acuut waren en hij van plan was om naar zijn huisarts te gaan. Meneer vertelde via mijn vertaalhulp Ramon dat hij na zijn hartinfarct 9 jaar geleden ieder jaar zich slechter voelde. Hij kon niet meer werken doordat hij zich vaak ziekig voelde. Na een wat langer gesprek kwam naar voren dat hij bang was om weer een nieuw hartinfarct te krijgen. Daar kan ik mij iets bij voorstellen, maar ik vraag me dan wel af wat de begeleiding is geweest na het hartinfarct. Of zouden we ook op dat gebied verwend zijn in Nederland? Deze man was aan de anti-depressiva geraakt door dit alles. Hij bracht ook alle verdere lichamelijk klachten in verband met zijn hartinfarct van 9 jaar geleden, terwijl een darmontsteking daar helemaal los van staat.
Meneer x van 58 was iemand met een zere teen; dat klinkt misschien kinderachtig, maar het lopen kan heel erg pijnlijk zijn daardoor. Foto gemaakt, niets gebroken, dus gekneusd. Tapen en naar huis.
Hierna zag ik mijn eerst draaideurpatient; de 66 jarige man met een ascitesbuik nav levercirrose. Hij moest weer gedraineerd worden. Vorige keer had hij er genoeg van na een paar uur en wilde voortijdig weg. Ik heb hem nu laten beloven (erg he) dat hij bleef totdat de behandeling klaar was. Wat ik niet begrijp in zijn hele proces dat ze de verstopte buikcatheter laten zitten en niet vervangen door een andere catheter die door de wijkverpleging dagelijks kan worden bediend. Deze man zou m.i. opgenomen moeten worden om een behandeling te krijgen die langer afdoende is dan 2 weken. Maar ja, ook hier weet je niet wat er allemaal achter zit. Als hij bijv. altijd zomaar behandelingen afbreekt, dan houdt het een keer op.
De volgende patient was een patient die voor cardioversie moest; wordt daar ter plekke gedaan en ze gebruiken Propofol om de mensen iets te sederen. Iedere patient begint dan over Michael Jackson die dat gebruikte om te kunnen slapen en dat uiteindelijk niet overleefde. Dus de dokter zegt hier tegen de patienten; u krijgt echt niet de Michael Jacksondosering, hoor.
Een jongen met een nare oude snijwond in zijn duim kwam voor wondcontrole. Hij was in eerste instantie te laat gekomen en kon niet meer gehecht worden. Zag er nu goed uit, maar het gaat lang duren voordat het echt genezen is.
Als laatste patient een 32 jarige jonge man die zich niet echt bewust was van de gevaren van al te vrije sex. Vier maanden geleden een geslachtsziekte en nu weer. Hup, weer 2 soorten antibiotica er tegen aan en het adres waar ze goedkope voorbehoedsmiddelen konden krijgen. Ze moeten dan laten zien hoeveel ze verdienen en aan de hand daarvan wordt de prijs berekend. Verder werd deze overigens erg aardige, open jonge man getest op HIV. Een sneltest met een specificiteit en sensitiviteit van 98 %. En men kan gratis iedere 3 maanden zich weer komen laten testen.

Ik heb lekker gewerkt. Ik hoop volgende week iets meer in de hoek van de psychiatrische patienten te doen. Dat is een groot probleem daar.

Op de foto' s zie je dingen waar ik niet geweest ben vanwege de hoge prijs voor een ticket (180 dollar voor een slechte plaats). Mijn huisgenoot is wel geweest en stuurde me de foto' s.

Morgen vrij!!! Heerlijk. Niet om 05.15 uit bed...