Dag 18

Weer een drukke dag vandaag op de ER. Het begint s' ochtends wat sloom. Maar als ik tot de patienten categorie in Camden behoorde die de ER als huisartsenpost gebruikt of gewoon als apotheek, dan zou ik s' ochtends vroeg gaan. Tegen de middag moeten mensen al heel lang wachten voor ze weer weg kunnen. Elke stap staat in de computer en patienten moeten wachten tot ze bij de laatste stap hun ontslagpapier krijgen en hun recepten. De meesten blijven wel, maar er gaan er ook zo weg zonder het te zeggen. Ze hebben niet altijd ongelijk, maar ja.

In de trein op weg naar Camden had ik een waterfles ongelukje; niet lachen!! Ik draag donkerblauwe werkkleding daar en als die nat wordt, dan zie je dat heel goed. Goed; tas op schoot vanwege diefstalgevaar. Ik zit in de 2e trein en denk nog; wat een raar gevoel heb ik in mijn bovenbenen; ze worden kouder. Ik til mijn tas op en ja hoor; kleddernat door een lekkende waterfles. En op een heel genante plek.... Hoe kom ik die trein fatsoenlijk uit!!! Lichte paniek in zicht. Maar praktisch als ik ben, houd ik mijn grote tas en mijn witte jasje voor mij als ik de trein uit schuifel. Ik denk dat 1 persoon het echt gezien heeft. Maar Amerikanen zijn zo beleefd dat ze daar niets van zeggen; het is al snel "rude" wat je zegt. Het was vanmorgen om 06.15 al 25 graden en het materiaal droogt snel. Op het werk tas uitgepakt en gelukkig was mijn boek niet nat. Mijn medicijnboekje wel, maar je gebruikt toch alleen de computer. Na een kwartier op min werk durfde ik mij weer te vertonen.

Vanmorgen begonnen met een 3 jarig kind met koorts, overgeven en hoofdpijn. Ik ben er heen gespurt om te kijken of het geen meningitis/hersenvliesontsteking was. Geen uitslag en het meisje kon haar benen in de nek leggen en de kin op de borst duwen.
Wel echt een ziek kind. Samen met de arts nog gekeken en die zei; je dacht aan meningitis, he. Ja dat was zo. Hij zat echter achter de balie en had het kind op de armen van haar moeder binnen zien komen en had eigenlijk direct geconstateerd dat het geen meningitis was. Hij observeerde vaak eerst zo dat ouders en kinderen hem niet zagen. Hij kreeg dan minder gekleurde informatie. Diagnose werd; gastero-enteritis. Beh. (ik noem het de Lowlands behandeling van braken en diarree;-))))); middel tegen misselijkheid en hoofdpijn/koorts geven. In laten werken, kind wordt rustig en daarna start het water drinken of ranja, lichte bouillon. Twee uur later was het kind aanzienlijk opgeknapt, zonder dat er een infuus aan te pas gekomen was. Je kan het ook zien als een proefbehandeling; het had ook niet kunnen werken en dat zou er wel een infuus ingegaan zijn.
Byzonder vind ik wel dat een kind van 3 hoofdpijn aangeeft; dat triggerde mij o.a. ook voor de meningitis gedachte. Veel kleine kinderen zeggen tegen veel soorten pijn buikpijn. Maar misschien zijn Amerikaanse kinderen anders? Of de ouders?

Daarna een dame van 54 met verstopte oren. Ik verbaas me er altijd weer over dat mensen zich zo weinig bewust zijn van hun lichaam en wat daar allemaal in gebeurt, wat vaak ook nog normaal is. Deze dame kreeg oordruppels mee om het cerumen /oorsmeer zachter te maken. Dat had ik niet gedaan; gewoon met olie weken of zelf ergens druppels halen. Zo blijven dit soort mensen in hun gevoel afhankelijk van de ER.

De volgende was een personeelslid van 65 jaar van een andere afdeling, een gezond en vlot ogende dame. Ze was even naar buiten gegaan om een sigaret te roken. Daar had ze op een plek gestaan waar een vracht auto achteruit ging rijden en die had ze niet gezien/gehoord en die had haar geschampt. Daardoor evenwicht verloren en haar elleboog op straat geschaafd. Die had ik in de oren moeten kijken, bedenk ik achteraf. Een vracht auto niet zien, oke, maar niet horen. Haar elleboog was ontveld en werd verbonden. Verder een tetanusprik en toch ook maar even een foto van de elleboog......Nee niet gebroken. Ze kon er van alles mee doen. Ik denk niet dat ze in Nederland voor een foto was gegaan. Zelf vond ze het ook onzin, maar de dokter niet.

Een obese leeftijdgenoot die pijn op de borst had en het zichtbaar benauwd had. Bekend met reumatoide artritis, pijnlijke borstspieren, astma en ernstig zuurbranden en ziekte van Crohn.
Ze had de klachten gekregen tijdens haar werk; ze werkte als custodian; schoonmaker. Zwaar werk dus als je dat de hele dag moet doen. Ze had altijd pijn, maar nu was het voor haar gevoel anders. Pijn straalde uit naar de linkerarm, dus dan denk je al gauw aan een hartinfarct. Maar; in bloed geen afwijkingen, troponine niet te hoog, ECG geen afwijkingen. Toch nog steeds dezelfde klachten. Ze geven mensen die met dit soort klachten komen proefbehandelingen met Nitrospray, 4 kinderaspirientjes en zuurstof en pijnstillers. Ze moest lang blijven, want de cardioloog kijkt dan mee. Die kon niet zoveel bedenken en nu gaat ze morgen voor een stresstest. Dit was qua ziektebeelden zoooo'n belaste familie en ze wonen allemaal bij elkaar. Hoe houden ze er de moed in.

Ondertussen kwam er een echt spoedgeval binnen; Dame van 60. Schokken door haar hele lichaam, buiten bewustzijn, bloeddruk 190/130 Pols; 87 AH; reutelend, blazend. Ze zochten naar een intraveneuze weg om haar medicijnen te geven. Dat bleek heel moeilijk. De lange lijn lukte ook niet, ondanks dat je die vaten heel duidelijk kon zien; stonden op spanning. Uiteindelijk op de hand via een babynaaldje is het gelukt. Bloodwork, zoals ze dat hier zeggen, gedaan, echo. Haar ademhaling was onvoldoende en ze werd met de ballon beademd. Na een minuut of 20 werd ze geintubeerd en aan de beademing gelegd. Weer een aanval van schokken, waardoor het best moeilijk is om haar te helpen.
Waardoor het rustig werd, kon ik niet volgen. Er zijn dan veel mensen bezig en je ziet dan teveel en hoort teveel. Het teamwerk was geweldig om te zien. Geen paniek, geen overmatig lawaai. Je moet je voorstellen dat dit in een ruimte tussen de andere patienten gebeurt met alleen een gordijn ertussen. Het lag weer vol en ook veel patienten konden gewoon meekijken. Het was een soort voorstelling leek het wel. Mw. bleek verslaafd aan Methadon en dialysepatient te zijn die al vaker epileptische insulten had gehad. Vandaag was ze om onduidelijke redenen niet naar de dialyse gegaan.

Een ander patient moest een cardioversie via zijn icd. Beetje Propofol gekregen en na 15 minuten had hij weer een normaal ritme; wonderlijk. De cardioversie met de peddels is indrukwekkender, maar dit was toch ook goed om te zien en te weten dat dat kan.

22jarige dame met bloedverlies buiten haar periode om. Ze was al in het andere ziekenhuis geweest, maar daar was ze ontevreden weggegaan. Waar heb ik dat meer gehoord??? Ze wilde dat haar bloed werd onderzocht en ze wilde een echo. Ja ook hier kunnen ze byzonder assertief zijn. Bloed is geprikt, maar de echo kreeg ze niet. Ze werd door verwezen naar de gynaecoloog.

Als laatste 2 patienten heb ik een stel gezien. Die kwamen gezellig samen. Hij, 34, moeizaam kunnen urineren, bloederig, pijn en ook nog een ontsteking in zijn kaak. Zij, 35, had uitslag over haar hele lijf en een schimmel ergens.
Diagnoses; bekende prostaatproblemen(jong?!), maar hij had geen medicatie meer en was er mee gestopt. Zijn verstandskies was aan het zeuren; naar de tandarts gestuurd. Zij; scabies en een vag. schimmelinfectie. Allebei getest op SOA's en in de medicatie en zalven gezet. Terug naar hun motel...

Het is leuk om te merken dat je zo snel kunt groeien in je werk; als je maar genoeg kunt doen. Bij de cardioversies en bij de respirsatoir insufficiente dame heb ik alleen gekeken. De rest heb ik zelf gedaan. Het meeste weet ik nog niet, daar ben ik me van bewust, maar wel weer iets meer. Morgen ga ik naar het catlab.

Op de terugweg boodschappen gedaan. Het is echt saunawarm buiten. Iedereen loopt te transpireren en veel mensen hebben kleine handdoekjes in de hand.
In de trein met iemand over de Amerikaanse politiek gesproken; erg interessant. Ook hier stemmen heel veel jongeren niet omdat ze denken dat het toch niet helpt. En je kunt maar 2 dingen kiezen; republikeinen of democraten.
Oh, weinig nieuwe foto's. Daar ben ik nu net te druk voor.

Een mooi lied om af te sluiten (dank Stefan!)

https://www.youtube.com/watch?=tAbcfKsgzjl

Van toepassing op de prachtige attitude die ik hier zie van de meeste professionals hier op de ER! Birdy zingt; people help the people, voor als de link niet werkt.

Gr. Birdy